Νάσια Μπουσμάδη: Τα Παιδιά των Φαναριών.

Σκεφτήκατε ποτέ εκείνα τα παιδάκια

που ζουν στα πεζοδρόμια και κάθε φορά

που τα κοιτάς, σε κοιτάζουν στα μάτια

με τα δικά τους τα ματάκια δακρυσμένα

κι εσύ αντί να τα πάρεις αγκαλιά

να τα ρωτήσεις «γιατί;», να βγάλεις ένα

χαρτομάντιλο και να του σκουπίσεις

τα δάκρυα … το προσπερνάς  …αφήνοντας

το να σε κοιτάζει μέχρι να χαθείς

μέσα στο πλήθος. Τα δάκρυα βροχή

αφού βλέπει πως δεν έχει καμία ελπίδα, η καρδιά …

να ακόμα ένα ράγισμα… Τίποτα δεν σου ζητάει

μόνο να αγοράσεις κάτι, μόνο και μόνο για να

γλιτώσει από το ξύλο που το περιμένει αν

πάει με άδεια χέρια σ’ αυτούς που το

κακομεταχειρίζονται… Ποιος ξέρει πως περνά

τα βράδια αυτό το παιδάκι. Εσύ ποτέ δεν νοιάστηκες,

αλλά κάθε βράδυ πριν να κοιμηθείς σκέφτεσαι…

άραγε θα το δω το πρωί; Ένα ερώτημα

που μόνο την επόμενη μέρα μπορείς να το απαντήσεις.

Και αφού το απαντάς και το ξανασκέφτεσαι

γιατί δεν κάνεις τίποτα ε;;; γιατί;;;

Γιατί είμαστε δύσπιστοι με τους ανθρώπους;

που πήγε η αγάπη, η ειλικρίνεια,

που πήγαν όλα αυτά που μας ένωναν

και μας έκαναν μια αλυσίδα;

Χαμένα και πεταμένα… συμπληρωμένα

από το μίσος, τα συμφέροντα του καθενός

ίσως και από φόβο… μας έχουν κάνει να φοβόμαστε

ακόμα και τη σκιά μας. Τι άλλο κακό θα

προσθέσουν σε αυτή την αλυσίδα;;; τι;;;

Τόσα ερωτηματικά που ίσως ποτέ δεν θα απαντηθούν.

Τουλάχιστον ας βγάλουμε από μέσα μας

το μίσος και τη διχόνοια και ας ζήσουμε

με αγάπη και ειλικρίνεια … όλα τα άλλα

κάποια στιγμή θα φτιάξουν…!

Νάσια Μπουσμάδη, μαθήτρια 2^ου Γυμνασίου Αιγίου.